– Składować płyty na płaskiej powierzchni lub na drewnianych belkach (kantówkach) mających powierzchnię nośną o szerokości minimum 100 mm, rozmieszczonych w odstępach nie większych niż 1 m.
Nie kłaść na rozgrzanych podłożach!
– Stos płyt okryć starannie nieprzezroczystym jasnym materiałem w celu zabezpieczenia przed wiatrem, deszczem i słońcem.
Charakterystycznym zjawiskiem towarzyszącym składowaniu wszelkich płyt z tworzyw sztucznych w stosie, w tym również płyt PC, jest występowanie efektu kumulacji ciepła, jeżeli stos zostanie wystawiony na bezpośrednie działanie promieni słonecznych.
W wyniku tego zjawiska temperatura wewnątrz stosu może osiągnąć znaczną wartość, przewyższającą temperaturę mięknienia folii maskującej.
W rezultacie może dochodzić do sklejania się płyt ze sobą, a nawet trwałego wnikania folii maskującej w powierzchnię płyt.
To ostatnie zjawisko może wystąpić również wtedy, gdy wykonawca, już po zamontowaniu płyt w konstrukcji nośnej będzie zbyt długo zwlekał z całkowitym usunięciem folii maskujących.
– Najlepiej jest przechowywać płyty w pomieszczeniu izolowanym od zewnętrznych warunków atmosferycznych.

Cięcie

– Płyty komorowe z poliwęglanu można ciąć piłą tarczową o drobnych zębach lub piłą ręczną prowadzoną pod niewielkim kątem.
– Podczas cięcia płyta musi być podparta możliwie blisko ostrza i należycie unieruchomiona by wyeliminować naprężenia i wibracje.
– Należy usuwać z płyty pył i wióry stosując np. odkurzacz lub sprężone powietrze.
– Otwarte krawędzie, powstałe po rozcięciu płyty, należy zabezpieczyć odpowiednią taśmą samoprzylepną, chroniącą przed wnikaniem do kanalików kurzu i insektów.

Wiercenie

– Otwory w płytach komorowych z poliwęglanu można wiercić za pomocą typowych wierteł krętych do metalu lub wierteł widiowych.
– Podczas wiercenia płyta musi ściśle przylegać do podłoża.
– Nie wolno wiercić otworów bliżej niż 40 mm od brzegu arkusza (formatki)

– Do zamontowania płyt komorowych z poliwęglanu można użyć wielu rozmaitych, występujących na rynku systemów mocowania.
Na rysunkach zamieszczonych w cenniku przedstawiono zasadnicze sposoby mocowania, jakie umożliwia osprzęt dostępny w Plastics Group.
Przed montażem należy wszelkie uwagi zawarte w niniejszej instrukcji skonfrontować ze szczegółową instrukcją montażową dotyczącą konkretnie zastosowanego systemu.
– Mocowanie płyt komorowych powinno być ostatnią operacją procesu montażu.
Konstrukcja nośna winna być wtedy w pełni przygotowana (wszelkie elementy składowe danego systemu na swoich właściwych miejscach; środki zabezpieczające konstrukcję nośną, tzn. impregnaty do drewna lub powłoki ochronne, o ile zostały zastosowane – całkowicie utwardzone).
– Dopuszczalne rozstawy podpór zależą od grubości płyty, wielkości obciążenia i sposobu mocowania.
Przy dobieraniu rozstawu podpór należy korzystać ze szczegółowych wykresów i tabel opracowanych przez producentów płyt (dostępne w Plastics Group).
– Nie montować płyt uszkodzonych w transporcie lub w czasie obróbki.
– Płyty komorowe typu Makrolon®multi UV posiadają warstwę chroniącą przed UV tylko po jednej stronie.
Strona ta pokryta jest folią maskującą z licznymi nadrukami (m.in. uwagami na temat składowania, obróbki montażu itp.).
Płyty należy montować tą stroną ku górze (na zewnątrz).
Folia maskująca po stronie nieodpornej na UV nie posiada nadruków.
– Bezpośrednio przed montażem należy oderwać folię maskującą (z obu powierzchni płyty) na odległość około 50 mm od brzegów formatki.
Pełnego usunięcia folii maskujących dokonać niezwłocznie po zakończeniu montażu.
– Płyty należy instalować tak, aby żeberka przebiegały zgodnie z kierunkiem spadku dachu (płaszczyzna żeberek – pionowa), co zapewni lepsze odprowadzanie kondensatu.
– Kanaliki muszą być zabezpieczone przed wnikaniem kurzu i insektów oraz przed nadmiarem wilgoci.
Górny brzeg powinien być szczelnie zamknięty: w tym celu stosuje się samoprzylepną nieprzepuszczalną (pełną) taśmę HDPE lub aluminiową o szerokości dopasowanej do grubości płyty.
Dolny brzeg płyty zabezpiecza się samoprzylepną taśmą HDPE paroprzepuszczalną o odpowiedniej szerokości.
Nie przepuszcza ona kurzu i insektów, pozwala natomiast powietrzu wnikać i uchodzić z kanalików, dzięki czemu następuje wyrównanie zawartości pary wodnej w powietrzu zgromadzonym w kanalikach i powietrzu zewnętrznym. Proces ten nie pogarsza własności izolacyjnych płyty. Opcjonalnie na dolnej krawędzi można również stosować taśmę pełną HDPE. Wybór metody zabezpieczenia należy skonsultować ze specjalistą Plastics Group.
– Brzegi płyt umiejscowionych na szczególnych połaciach dachu, takich jak okapy, kalenice i wezgłowia, oprócz zabezpieczenia odpowiednimi taśmami wymagają także zastosowania profilu aluminiowego „F” lub poliwęglanowego „U” i uszczelnienia silikonem.
– Należy upewnić się, że uszczelki, środki uszczelniające i inne materiały pomocnicze użyte przy instalacji nie oddziałują szkodliwie na płyty.
W razie wątpliwości należy kontaktować się z bezpośrednim dostawcą płyt.
– Dostępne w PLASTICS GROUP uszczelki i masy uszczelniające zostały sprawdzone pod kątem zgodności chemicznej z poliwęglanem.
– Należy zapewnić właściwą głębokość osadzenia płyty w profilu mocującym (min. 20 mm). Należy pamiętać, żeby co najmniej jedno żeberko było osadzone i zaciśnięte w profilu systemu nośnego.
– Z uwagi na rozszerzalność cieplną płyt poliwęglanowych, która jest zazwyczaj inna od pozostałych materiałów występujących w konstrukcji, płyt nie można osadzać zbyt ściśle.
Instalacja bez wystarczającego luzu może doprowadzić do powstania naprężeń cieplnych i wyboczeń.
W praktyce wymagany luz dylatacyjny można ocenić na 3,5 mm na każdy metr długości lub szerokości formatki.
Podobnie, aby zapewnić płycie swobodę ruchów dylatacyjnych związanych ze zmianami temperatury podczas eksploatacji, w przypadku arkusza o długości 2000 mm wiercone otwory powinny mieć średnicę co najmniej 6 mm większą od średnicy trzpienia śruby mocującej, a otwory na podkładki grzybkowe – średnicę minimum 18 mm.
Każde kolejne 1000 mm długości arkusza wymaga zwiększenia średnicy otworu o dalsze 2,5 mm.
– Nie wolno mocować i zaciskać płyt zbyt silnie, gdyż odbierze im to swobodę ruchów termicznych wywierając niekorzystny wpływ na konstrukcję.
– Na płatwiach okapowych oraz w miejscach występowania dużych obciążeń wiatrowych konieczne są dodatkowe mocowania. Do tego celu służą podkładki grzybkowe z poliamidu. Również w tym przypadku nie wolno dokręcać śrub zbyt mocno.
– Maksymalne wystawanie końca płyty poza płatew okapową powinno wynosić 50 – 60 mm. Zapewni to prawidłowy spływ wody deszczowej do rynny.

– Zalecane jest okresowe czyszczenie płyt podczas eksploatacji.
– Do mycia używać letniej wody z dodatkiem łagodnych środków czyszczących stosowanych w gospodarstwie domowym i gąbki.
– Nie szorować płyt szczotkami lub ostrymi przedmiotami. Unikać środków ściernych i silnie alkalicznych.
– Unikać kontaktu zabezpieczonej przed UV powierzchni płyt z rozpuszczalnikiem butylowym lub alkoholem izopropylowym.
– Należy pamiętać, że środki czyszczące i rozpuszczalniki nadające się do czyszczenia poliwęglanu mogą być niebezpieczne dla powierzchni pokrytej warstwą absorbera UV. w przypadku wątpliwości przeprowadzić uprzednio test środka czyszczącego na próbce płyty lub zasięgnąć porady u swego dostawcy.